Shadow of the Colossus PS4 review: een essentiële remake van een tijdloos gaming-meesterwerk

Het opnieuw maken van een game als Shadow of the Colossus is een riskante zet, omdat zo weinig games de legendarische uitstraling hebben die de PlayStation 2-klassieker uit 2005 nog omhult.

Beschreven door ontwikkelaar Bluepoint Games als meer een remake dan een remaster, Shadow of the Colossus is een van de grond af aan een van de meest geprezen en geliefde games aller tijden.

Bij de discussie of videogames waarde hebben als kunstvorm, komt deze game naar voren. Bij het opsommen van videogames die het vaakst voorkomen in lijsten met 'beste games ooit', komt deze game naar voren. Bij het debatteren over welke titels de meeste invloed hebben gehad op het medium als geheel, komt deze game naar voren.

De grootsheid ervan kan niet worden ontkend door een gamer die het geluk heeft het te hebben gespeeld, en het zal je niet verbazen te horen dat ik net zoveel van het PS2-meesterwerk hield als van wie dan ook.

coleen nolan en shane richie

Maar de vraag die op ieders lippen brandde was 'is een volledige remake überhaupt nodig', aangezien het enkele jaren geleden een HD-remaster voor de PlayStation 3 ontving.

Het antwoord is ja.

Shadow of the Colossus is een van de meest essentiële remakes ooit gemaakt

Gameplay en verhaal

Als remake is Shadow of the Colossus natuurlijk ogenschijnlijk hetzelfde spel, hoewel de visuele revisie het spelen ervan geheel nieuw doet aanvoelen (maar daar komen we op terug).

Je speelt als Wander, een mysterieuze en stille hoofdrolspeler die zijn geliefde, Mono, naar een heiligdom in een verboden land heeft gebracht in een wanhopige poging haar weer tot leven te brengen.

Nadat Mono op het altaar is gelegd, onthult de spookachtige entiteit Dormin zichzelf aan Wander en legt uit dat de enige manier om Mono te redden is door de 16 gigantische kolossale wezens te verslaan die door het uitgestrekte verboden land dwalen.

Gewapend met het Ancient Sword, dat het vermogen heeft om licht te verzamelen en de locatie van kolossen en hun zwakke plekken te tonen, evenals zijn trouwe pijl en boog en enige paardengenoot Agro, gaat Wander op pad om deze bijna onmogelijke taak te volbrengen.

Dat is het uitgangspunt van het verhaal van Shadow of the Colossus, en als deze remake je eerste ervaring met de game is, kun je gerust zeggen dat nog meer zeggen de duistere schoonheid zou bederven die het later wordt.

oneplus 7t release datum

Je zult me ​​gewoon moeten vertrouwen als ik zeg dat het een diep aangrijpend verhaal is dat dezelfde klappen behoudt als al die jaren geleden.

Het verhaal van Wander en zijn zoektocht om Mono weer tot leven te wekken, is diep aangrijpend met veel wendingen

Qua gameplay is dit misschien een vreemde eend in de bijt voor nieuwkomers, aangezien het bijna uitsluitend uit zestien baasgevechten bestaat.

Er zijn geen personages om mee te communiceren. Geen vijanden die je onderweg kunt verslaan. Geen dorpen of steden om te verkennen, geen valuta om upgrades mee te kopen. Er is gewoon een groot, prachtig landschap om te verkennen en 16 reuzen om te slachten.

Dat wil niet zeggen dat Shadow of the Colossus saai is, want de waarheid is precies het tegenovergestelde. Elke centimeter van de enorme kaart is de moeite waard om te verkennen terwijl je je waagt aan kolossale veldslagen; er zijn wat gezondheids- en uithoudingsvermogen-upgrades te vinden, maar meestal is de wereld de moeite waard om op zichzelf te nemen.

Waar de meeste games leegte vinden en erop staan ​​deze te vullen met verzamelobjecten, vijanden of andere interessante punten, vindt Shadow of the Colossus schoonheid in de omgeving zelf.

Het is prachtig, en gewoon tussen kolossen door haasten zonder alles in je op te nemen, zou een grote slechte dienst zijn voor jezelf en het spel als een terecht erkend kunstwerk.

Als dat je niet overtuigt om zo nu en dan opzettelijk van je beoogde pad af te wijken, zijn er enkele gloednieuwe paaseieren die je kunt vinden als je een ontdekkingsreiziger met arendsogen bent.

De uitgestrekte omgeving is het ontdekken waard, niet vanwege de geheimen en verzamelobjecten, maar gewoon vanwege de schoonheid

Wat de toevoegingen betreft, met uitzondering van enkele artistieke veranderingen en uitbreidingen voor sommige gebieden, is dit een pure remake. Bluepoint Games wilde duidelijk de authenticiteit en integriteit van het originele meesterwerk in zijn vrijgegeven vorm behouden, dus er zijn geen nieuwe kolossen.

Dat betekent niet dat Shadow of the Colossus niet als nieuw aanvoelt, want het voelt absoluut alsof je het voor de allereerste keer helemaal opnieuw ervaart - iets waarvan ik alleen maar had kunnen dromen dat het mogelijk was.

De zestien kolossale grote kolossen, die door het land dwalen en de echte focus van de gameplay hier vormen, zijn absoluut adembenemend. Echt, of je het spel al eerder hebt gespeeld of niet, dit zijn enkele van de beste eindbaasgevechten in alle games.

Als een klein, zwak mens is het elke keer weer een intimiderend vooruitzicht om naar de gigantische, mythische kolossen te turen, maar ook een magnifieke.

Elke kolos heeft zijn eigen specifieke zwakke plekken, maar er is veel sluwheid en zelfs het oplossen van puzzels nodig om ze te raken. Voor velen van hen moet je klimmen, pijlen afvuren, met je zwaard zwaaien en op je paard rijden om de gigantische vijanden die tegenover je staan ​​te verslaan.

Zelfs je klimuithoudingsvermogen, iets waar ik zelfs kritiek op had The Legend of Zelda: Breath of the Wild omdat het een doel heeft als onderdeel van je strategie voor het doden van bazen.

Het is behoorlijk spectaculair om eraan herinnerd te worden dat gevechten van deze omvang, van dit pure epische karakter, gewoon niet zijn verbeterd sinds de release van dit spel in 2005. Dat is eerlijk gezegd best ongelooflijk.

De kolossale eindbaasgevechten zijn magnifieker dan ooit

Beeld-, muziek- en fotomodus

Het zou zonde zijn om de gameplay van deze remake te bespreken zonder in te gaan op de impact van de nieuwe visual erop, want het blaast er echt nieuw leven in.

Met alles van de bloemen, bossen en woestijnen tot de vacht- en steensegmenten van de kolossen volledig opnieuw gemaakt, is Shadow of the Colossus onmiskenbaar nieuw. De nieuwe troeven gaan hand in hand met de vrijwel ongeslagen art direction om elkaar aan te vullen, wat zorgt voor een van de best uitziende ervaringen op de PlayStation 4.

De kolossen voelen dreigender, echter en majestueus aan, als dat al mogelijk is. Te paard over de kaart reizen was alsof je voor het eerst door een prachtige historische wereld reisde. De beelden zijn zo'n dramatisch, goed gemaakt verschil dat het echt een compleet nieuwe ervaring maakt om dit te spelen - ik kan dat niet genoeg overdrijven.

hotel met zwembadbalkon

Helaas ben ik niet in het bezit van een PlayStation 4 Pro om te profiteren van de keuze tussen een boost van 60 frames per seconde of een resolutie van 1440p voor mijn 4K-tv. Zelfs toen kreeg ik op een standaard PlayStation 4 een consistente 30 fps bij 1080p te zien. Dit alternatief is meer dan genoeg, wat resulteert in een prachtig visueel lust voor het oog.

Met een verbeterde trekafstand zijn er meer objecten tegelijk op het scherm dan met het originele spel. Bluepoint Games is erg voorzichtig geweest om de oorspronkelijke visie van het spel niet te veranderen, dus gelukkig accentueert elke visuele aanpassing en verbetering dit meesterwerk.

De nieuwe visuals zijn een lust voor het oog, waardoor Shadow of the Colossus eruitziet zoals het er altijd verdiende uit te zien

Een van de weinige nieuwe elementen van de game is een uitgebreide fotomodus, die natuurlijk is geïmplementeerd zodat spelers deze spiksplinternieuwe beelden kunnen laten zien met hun eigen screenshots.

Ik ben niet zo'n fotograaf, maar de beschikbare opties zijn aangenaam uitgebreid en kunnen zelfs tijdens tussenfilmpjes worden geopend. Er is een breed scala aan filters om uit te kiezen, evenals de mogelijkheid om de helderheid, het contrast, de belichting, de scherptediepte en de kleurbalansen te wijzigen.

Ik kan me alleen het soort screenshots voorstellen dat we hiervan gaan zien, gezien de beruchte toegewijde community van Shadow of the Colossus. Ik verwacht volledig dat ik moeite zal hebben om te kiezen welke ik voor mijn bureaubladachtergrond moet gebruiken.

Met alle focus op de ongelooflijke visuele elementen, mag de soundtrack niet worden vergeten. Kow Otani's werk, een meeslepend orkestrale epos, is een van de meest memorabele soundtracks voor videogames die ooit het medium hebben vereerd.

Gelukkig is het ook vernieuwd voor meer hoorbare duidelijkheid, hoewel het natuurlijk ook grotendeels ongewijzigd is. Het is net zo mooi en passend als altijd.

Met de fotomodus kun je ongelooflijke foto's maken zoals deze

Bediening

Het is begrijpelijk dat Bluepoint Games, door het spel zoveel mogelijk in zijn oorspronkelijke vorm te willen behouden, heeft geprobeerd de mechanica en besturing van het spel grotendeels onaangeroerd te laten.

De springknop is opnieuw toegewezen aan de X-knop vanuit de vorige driehoeksknoppositie. De rol is nu een simpele druk op de knop en je houdt nu de R2-knop ingedrukt om je vast te klampen in plaats van R1.

eubank jr v groves tv

Dit zijn kleine, natuurlijke veranderingen die passen bij de controlenormen van de moderne tijd. Als je zo geneigd bent, kun je spelen met de originele knoptoewijzing, hoewel je behoorlijk resistent moet zijn tegen verandering om dit te willen doen.

Toen ik voor het eerst hoorde dat deze game opnieuw gemaakt zou worden, was ik, naast de voor de hand liggende visuele upgrade, zeer verheugd dat Shadow of the Colossus eindelijk een goed gevoel had om te spelen, maar dat is helaas niet het geval.

De besturing van het paard is nog steeds kieskeurig en onhandig. De klimmechanica en het controleschema zijn verouderd. De camera handelt vaak uit eigen vrije wil, dwaalt naar posities waarop het voelt alsof hij scherpstelt, terwijl hij tegen objecten aanbotst.

Ik begrijp en respecteer volledig waarom de ontwikkelaars deze mechanica en bedieningselementen niet wilden 'repareren', maar het is een misstap die begrijpelijkerwijs sommige nieuwkomers ervan weerhoudt om te spelen. Het is het enige echte frustrerende deel van deze game, en dat is jammer.

Een remake had gratis moeten zijn om deze bedieningselementen bij te werken, zelfs als dat betekende dat de mechanica moest worden aangepast.

wat betekent 300?

Laatste game-recensies

Vonnis

Shadow of the Colossus is een zeldzame remake die niet alleen een welkom excuus is om een ​​klassieker opnieuw te spelen op nieuwe, verbeterde hardware, maar eerder een noodzaak is die bevestigt wat de game speciaal maakte om mee te beginnen.

Wat me het meest verraste, en wat ik verwacht dat de meeste terugkerende spelers zal verrassen, is hoe nieuw de ervaring aanvoelde, ondanks dat het min of meer een rechtstreekse remake was. Dit voelt niet als een game uit 2005, maar eerder als een gloednieuwe blockbuster-titel die in 2018 voor het eerst werd uitgebracht.

Het werkelijk magnifieke is dat het niet alleen nog steeds standhoudt, het uitblinkt. De art direction, het verhaal, de fantastische baasgevechten, de prachtige landschappen... dit zijn allemaal elementen van Shadow of the Colossus waarvan we wisten dat ze nog steeds stand hielden, maar nu hebben we onmiskenbaar bewijs en een toegankelijker toegangspunt voor nieuwkomers.

Het is dan ook jammer dat de verouderde besturing de enige sluipende herinnering is dat dit inderdaad een nieuw leven ingeblazen klassieker is, aangezien ik me kan voorstellen dat het veel potentiële nieuwe fans zal wegjagen.

Afgezien van de besturing is het me duidelijk dat dit zowel een van de beste remakes ooit is als de meest noodzakelijke. Shadow of the Colossus was een meesterwerk in 2005, en het is een meesterwerk in 2018.

Schaduw van de Kolossus (£ 24,00, verschijnt 7 februari): PS4

Een PlayStation 4-exemplaar van deze game werd door de uitgever ter beoordeling verstrekt en werd gespeeld op een standaard PS4-console. U vindt al onze beoordelingen op OpenKritiek .